Urodził się 29 marca 1896 roku w Mochowie, pow. sierpecki, gub. Płocka (w II RP woj. warszawskie, od 1938 r. – pomorskie). Był synem Władysława i Teofili z Radziłowskich. W latach 1913 – 1916 był uczniem Seminarium Nauczycielskiego w Wymyślinie, które zostało ewakuowane do Łukowa (1914r.), a następnie w głąb Rosji do Konstantynogrodu.
W 1916 r. absolwent Seminarium Nauczycielskiego w Wymyślinie. Od maja 1916 r. do października 1917 r. był nauczycielem w Konstantynogrodzie.
W październiku 1917 r. został powołany do szkoły oficerskiej w Kijowie. Następnie wstąpił do I Korpusu Polskiego w Rosji dowodzonego przez gen. Józefa Dowbor-Muśnickiego, gdzie służył w kompanii podchorążych pod dowództwem. Po rozbrojeniu Korpusu w lipcu 1918 r. wrócił do domu. Od 1 sierpnia 1918 r. do 31 sierpnia 1922 r. był nauczycielem w Czermnie. W czasie wojny polsko-bolszewickiej 1918-1921, wstąpił do ochotniczych oddziałów kawalerii. Służył w 1 Pułku Ułanów Krechowieckich. Został zwolniony do domu w grudniu 1920 r.
Od września 1922 r. do lipca 1923 r. był nauczycielem w Szarleju. W latach 1923-1929 oraz od 1 lipca do 17 września 1931 r. był kierownikiem szkoły w Kamieniu. W 1928 r. ukończył Państwowy Wyższy Kurs Nauczycielski w Katowicach. Był słuchaczem Instytutu Pedagogiki w Katowicach. W latach 1934-1938 odbył studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w zakresie pedagogiki. W maju 1939 r. Rada Wydziału Filozoficznego Uniwersytetu Jagiellońskiego nadała mu stopień magistra filozofii. W latach 1929-1931 pracował w Wydziale Oświecenia Publicznego Urzędu Województwa Śląskiego w Katowicach. W 1931 r. objął obowiązki inspektora szkolnego rejonu Świętochłowice II. W 1934 r. – podinspektor szkolny w Chorzowie.
W lipcu – sierpniu 1929 r. odbył skrócony (8-tygodniowy) kurs w Szkole Podoficerów Zawodowych w Grudziądzu. Od września 1929 r. awansowany na stopień podporucznika ze starszeństwem. W grudniu 1930 r. otrzymał przydział do 75 Pułku Piechoty w Chorzowie. W sierpniu – wrześniu 1934 r. brał udział w 6-tygodniowych ćwiczeniach rezerwy 75 Pułku Piechoty w Chorzowie.
W latach 1924-1931 działał w Związku Powstańców Śląskich. Od 1932 r. zaangażował się w pracę w Związku Strzeleckim powiatu świętochłowickiego.
W 1933 r. został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi. W 1939 r. został zmobilizowany do 75 pp. Po 17 września 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej. Był jeńcem w obozie w Kozielsku. Został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD wiosną 1940 r. w Katyniu.
Minister Obrony Narodowej decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 r. awansował go pośmiertnie na stopień porucznika. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 r. w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Żona Waleria była nauczycielką. Miał trzech synów: Bolesława, Zygmunta i Mieczysława.